"Ze wáren er gewoon"

Een donderslag bij heldere hemel… zo voelde Annette dat, toen ze in juli 2023 hoorde dat ze borstkanker heeft. Triple negatief, met een genmutatie. “Het is een zware tijd”, vertelt ze. De laatste chemo is net achter de rug.”.

Elke borst is uniek… maar sta je daar ook bij stil? Dat doet lang niet iedereen. Annette aanvankelijk niet. “Want”, zegt ze, “ik was eigenlijk nooit zo bezig met mijn borsten. Ze wáren er gewoon. Ze waren me heel vertrouwd, en een deel van wie ik ben. Net als mijn voeten en mijn oren. Maar als je weet dat er een borst wordt geamputeerd, dan ga je toch anders naar je borsten kijken. Er over nadenken. Ik in elk geval wel.”

Afscheid nemen

Toen duidelijk werd dat Annettes linkerborst geamputeerd moest worden, dacht ze er over na wat haar borsten eigenlijk voor haar betekend hadden. “Mijn borsten hebben ervoor gezorgd dat mijn zoon en dochter gevoed werden. Niet alleen met moedermelk, maar het voeden gaf hen ook troost, rust en geborgenheid. Mijn borsten zorgden er ook voor dat ik me mooi en vrouwelijk voelde. Dus toen ik hoorde dat ik een borst zou kwijtraken, nam ik er bewust afscheid van. Ik voelde verdriet om het verlies, maar ik voelde ook dankbaarheid om wat die borst me had gebracht. Het klinkt misschien gek, maar ik heb mijn borst zelfs om vergeving gevraagd. Ik vond het zo cru dat die borst had moeten meemaken dat die tumor er groeide en dat zij daarom ‘van me af’ moest worden gehaald…”

Plat

Toen het eenmaal achter de rug was, was Annette verbaasd over zichzelf. Aan één kant heb ik geen borst meer, en dat wordt geloof ik “plat” genoemd. Zelf vind ik dat echter geen prettige benaming. Enerzijds mis ik mijn borst. Maar aan de andere kant: het is ook goed zo. Er was voor mij geen andere optie. 

Mijn borst heeft voor me gedaan wij zij kon. Ik ben dankbaar dat het proces van de amputatie en de periode daarna me mee is gevallen. Nu draag ik meestal een prothese in mijn bh, dat bevalt me prima. Maar soms heb ik geen zin in een prothese, en loop ik zonder rond. Voor mij is dat allebei oké!”

Preventieve amputatie

Dit najaar gaat het traject voor Annette verder: ook haar rechterborst wordt verwijderd. Preventief, om te voorkomen dat zich ook in deze borst een of meerdere tumoren ontwikkelen. Ze zegt: “Ik ben me momenteel veel bewuster van deze rechterborst, namelijk: wat een mooi onderdeel het is van mijn lichaam. Ik koester haar. En ik denk erover na: 

Hoe zal het voor me zijn om helemaal geen borsten meer te hebben, die mij zo vertrouwd zijn geweest? Ik weet niet hoe ik dat zal ervaren. Hetzelfde? Of heel anders?” Geen idee. Ik kan sowieso nog nergens in vooruitdenken. 

Leven in het Hier en Nu

Na de amputatie ga ik revalideren, daar kijk ik naar uit! Want toen ik in deze achtbaan belandde, kampte ik met Long Covid. Mijn energieniveau zat onder het nulpunt. Dus aan reconstructie denk ik op dit moment helemaal niet; dat staat mijlenver van me af. Ik ga eerst maar weer eens echt leven en genieten van kleine en grote dingen. Mijn leven vieren in het Hier en Nu. Het herstel zal nog een lange tijd nodig hebben. De oude word ik niet meer, maar wel de nieuwe! En dat is goed. Reconstructie? Wie weet, ooit. Ik ben er nu niet mee bezig.”

Volg je hart

“Aan iedereen die door een borstkankertraject heen gaat, wil ik zeggen: Volg je hart! En als je even geen vertrouwen hebt en bang bent, is dat ook oké. Stop dat niet weg. Hoe lastig dat ook voelt. 

Het is een fysiek, mentaal en emotioneel proces, wat behoorlijk eenzaam kan voelen. Emoties en gedachten komen en gaan, in grote en  kleine golven. Voor ieder mens verloopt het proces anders. Want ja, elk mens is gelukkig uniek!”