Michiel: "Ik wist dat ik kans had op borstkanker"
Omdat zijn moeder - zij overleed op jonge leeftijd - en verschillende tantes borstkanker kregen, wist Michiel (55) al dat hij een erfelijke aanleg voor borstkanker had. “Ik controleerde mezelf dus regelmatig. Toch was het een schok toen ik ineens iets voelde in mijn rechter borst. Tien minuten later zat ik bij de huisarts.”
Drie dagen later was daar de uitslag: borstkanker. Michiel: “Ik wist het natuurlijk eigenlijk al. En toch… je denkt dat het je niet overkomt. De kans om als man borstkanker te krijgen is immers zó klein. We waren er eigenlijk vooral mee bezig omdat we drie dochters hebben. En dan zit je op een doordeweekse donderdag, na een mammografie en een punctie, in dat ziekenhuis en krijg je deze uitslag… ik belandde in een soort roes. Je wéét dat het echt zo is, je móet dat proces in, dat kan niet anders. Heel lastig om dat gevoel precies te omschrijven.”
Ziek van de chemo
“Ik was me eigenlijk net aan het oriënteren op een andere baan. Ik werkte al een jaar of zes bij een vrij kleine organisatie als adviseur. Ik was veel onderweg, naar verschillende klanten. Op zich was dat prima, maar ik wilde graag voor een ander soort opdrachtgever gaan werken. Dus ik was net begonnen om een beetje om me heen te kijken. Maar dat stopte meteen toen ik ziek werd. Dan ben je met heel andere dingen bezig. Ik ging de behandeling in, dat was nu het belangrijkste.”
Het behandelplan dat op tafel lag was niet mals: bestraling, chemotherapie (4 zware kuren en daarna nog 12 lichtere) en een dubbele amputatie. “Een defensief plan, om echt zéker te zijn dat het weg is en weg blijft, voor zover dat kan tenminste”, aldus Michiel. Maar het loopt anders. “Ik werd doodziek van de chemokuren. Veel zieker dan verwacht. Maar dat bleek uiteindelijk te komen omdat ik een longontsteking had opgelopen door de bestralingen. Na de derde chemokuur is besloten om te stoppen, dat moest wel. Er was anders kans op complicaties die mijn gezondheid ernstig zouden aantasten.” Het voelde heel dubbel: aan de ene kant opluchting dat die ziekmakende kuren achter de rug waren. Maar aan de andere kant… Michiel: “Ik werd er ook heel onzeker van, is die kanker nu wel echt weg? Zou ik toch niet verder behandeld moeten worden? Het punt is: ze weten het gewoon niet, het is tasten in het duister. Maar ik had wel last van dat onzekere gevoel.”
Anders in het leven staan
Tegelijkertijd: de tumor was weg, de andere borst preventief geamputeerd. De poortwachterklier was eruit (“daar zat ook nog een foute cel, dat was wel een tegenslag”). Het kan ook gewoon wél genoeg zijn. “Ik moest toch eerst herstellen van die longontsteking, dat heeft ook wel een maand of vijf geduurd. Nu merk ik dat ik het langzamerhand steeds meer achter me kan laten. In het begin bijvoorbeeld, vond ik het lastig om mijn shirt uit te trekken. Terwijl ik heel graag zwem. Maar toen ik merkte dat ik vooral zelf die littekens zag, en anderen er eigenlijk helemaal niet op letten, werd het gemakkelijker. Ik ben sowieso niet iemand die uiterlijk erg belangrijk vindt. Ik werd al jong kaal, daar heb ik ook nooit moeite mee gehad.”
Wat wél veranderd is: Michiel kijkt anders naar het leven door wat hem overkwam. “Ik ben me meer bewust van wat ik belangrijk vind, wat ik wel en niet doe. Ik sta kritischer in het leven. Zo ben ik intussen aan een andere baan begonnen, dat voelt goed. Een nieuwe start, op een plek waar je niet steeds ‘die man met borstkanker’ bent.”
Elke borst uniek?
Het thema van deze borstkankermaand zegt Michiel niet veel. “Ik zou eerder zeggen: ‘Elke patiënt is uniek’. Dat merkte ik bijvoorbeeld tijdens de chemokuren in het ziekenhuis. Je zit in een blokje van vier stoelen. In de ene stoel zit iemand zacht te huilen, in de andere stoel wordt gelachen om een mop en in de derde zit een oma een spelletje met haar kleinkind te doen. Het is voor iedereen anders, en het is allemaal goed. Iedereen gaat op zijn of haar eigen manier om met deze ziekte en wat daarbij komt kijken.”
