"Ik controleerde mijn borsten altijd op knobbeltjes"

Als Maaike Faber (49) denkt over het thema ‘Elke borst is uniek’ gaan haar gedachten meteen uit naar haar twee ongelijke borsten. Eén borst moest geamputeerd worden. “Met één borst verder door het leven gaan wilde ik niet. Ik heb heel goed nagedacht over wat ik wilde en ben blij met de keuze die ik heb gemaakt.” (Foto: Rianne Trompetter) 

Maaike is best tevreden over hoe het op dit moment met haar gaat. “Tuurlijk, ik heb nog heel wat afspraken in het ziekenhuis en probeer een modus te vinden in hoe om te gaan met de naweeën van de behandeling, maar over het algemeen… Ik heb veel baat bij acupunctuur. Fijn dat je zo’n advies tegenwoordig gewoon krijgt op de oncologieafdeling. Dat was een paar jaar geleden vast nog anders.” 

Terug in de tijd 

Vorig jaar in de zomervakantie zag Maaike tijdens haar vakantie in de spiegel dat haar borst minder rond was. “Een deel van mijn borst was wat vlakker, een lichte afplatting. Er was niks te voelen, maar nadat ik wat gegoogeld had was ik er toch niet gerust op. Na de vakantie ging ik meteen naar de huisarts. Die voelde ook niks, maar zag wel dat de vorm afwijkend was. Voor de zekerheid werd ik naar het ziekenhuis gestuurd voor een mammografie. Na de mammo werd ik apart genomen en kreeg ik te horen dat het er niet goed uitzag. Alles ziet er dan ineens anders uit. Ik heb in totaal wel tien jaar borstvoeding gegeven, ik dacht dat dat kans dat ik borstkanker zou krijgen heel klein was. En ik controleerde mijn borsten altijd op knobbeltjes. Maar toch zat er een tumor van maar liefst 6 centimeter!” 

Het is nu een jaar geleden dat ze haar eerste chemobehandeling kreeg. Een zware tijd, want in die tijd overleed ook nog haar vader. “Hij was net naar een verzorgingshuis gegaan. Omdat ik door de behandelingen extra vatbaar was, hadden we besloten dat ik hem pas zou opzoeken na de chemotherapie. Maar dat is dus niet meer gelukt. Dat was extra verdrietig, in een toch al moeilijke tijd.”

Lipofilling, een nieuwe techniek 

Maaike deed veel navraag bij verschillende ziekenhuizen over de opties die er zijn voor reconstructie. Ze wist eigenlijk meteen al dat ze weer een borst zou willen. “Ik ben niet ijdel ofzo, maar plat vond ik echt lastig. Een arts zei tegen me: kijk of je jouw traject kunt opsplitsen in twee stukken: het stuk kankerbehandeling en het stuk reconstructie. Dat heeft me inderdaad rust gegeven. Ik koos voor een zogenaamde ‘hybride reconstructie’. Dit is een nieuwe techniek, waarbij mijn borst gevuld wordt met lichaamseigen vetweefsel. Bij de amputatie werd daarvoor een tissue expander geplaatst. Aan het eind van het jaar start pas het traject van de opvulling. Een half jaar niks, dat is heerlijk. Ik geniet zó van die rust.” 

Weer naar de sauna!  

Maaike ziet wel tegen het traject op, want er gaat wel een tijdje overheen. “Er zijn drie of vier rondes nodig, waarbij er steeds vetweefsel wordt ingespoten. Dat wordt uit een ander deel van mijn lichaam opgezogen. Daarna kijken ze goed hoe het eruit ziet. Is het volume goed, of is het beter om de borst nog aan te vullen met een kleine prothese. Daarna wordt mijn andere borst nog verkleind. Ik verheug me er wel op dat ik straks weer twee gelijke borsten heb. Zeker weten dat ik dan weer met plezier naar de sauna ga!”