Naasten vertellen: Verhaal van Carla

Hoe is dat eigenlijk, als naaste van iemand met borstkanker? Wat moet je zeggen en doen? Wat wil je bespreken en wat laat je rusten? We vroegen het drie naasten. Hier lees je het verhaal van Carla, collega van Ilona.

"Met de diagnose bij mijn collega Ilona dendert borstkanker ook mijn leven binnen. We staan al zeker twaalf jaar samen voor groep acht, als zij drie jaar geleden ziek wordt. Ik schrik me kapot, totdat ik me realiseer dat één op de zeven vrouwen borstkanker krijgt. We zijn op onze school met 23 vrouwen. Dat iemand van ons het krijgt, is dus eigenlijk helemaal niet zo gek. Ik ga fulltime werken om Ilona’s uren op te vangen en heb zo nu en dan
best wel behoefte aan overleg met haar. Kan ik dat maken? Ze zit ziek thuis en heeft genoeg aan haar hoofd. Zit ze wel te wachten op nieuws van school? Ik wil haar ook niet tekort doen en besluit het maar gewoon met haar te bespreken. Gewoon direct zijn, net als altijd. Dat ze borstkanker heeft, verandert dat niet opeens.

Ilona vindt het fijn om op de hoogte te blijven. We spreken af dat ik van alles en nog wat aan haar doorstuur. Als ze geen zin heeft om te reageren doet ze dat gewoon niet. Op momenten dat ze zich goed voelt, vraag ik advies over leerlingen. Ze gaat gewoon mee op kamp en na haar eerste chemokuur is ze ’s middags nog aanwezig bij een honkbaltoernooi. Zij vindt het fijn om betrokken te blijven. Het bezorgt haar afleiding. Ik waardeer het ontzettend om als vanouds te kunnen sparren.

‘Ik luister naar haar verhalen zonder te zeggen “Ik snap wat je voelt”’

Het is soms best lastig als naaste; wat moet je zeggen en doen? Ik besluit te doen wat mijn hart me ingeeft. Met de klas maak ik geregeld een kaart voor haar. Ik stuur hartjesballonnen, een vogelbeeldje, alles wat ze leuk vindt om haar het gevoel te geven dat ze er niet alleen voorstaat. Ik luister naar haar verhalen zonder te zeggen ‘Ik snap wat je voelt’. Ik heb namelijk geen idee, want ik heb geen borstkanker. Er voor haar zijn, dat kan ik wel.

Helaas zijn er bij Ilona uitzaaiingen in het bot in haar arm gevonden. Dat hakte er flink in. Ze is naast mijn collega ook een vriendin, ik wil haar niet kwijt. Ik heb besloten om niet steeds te denken aan wat er fout kan gaan en te focussen op hoe het nu gaat: best goed. Als in het teamoverleg ter sprake komt dat Ilona na twee jaar ziekte misschien afgekeurd moet worden, schiet dat bij mij in het verkeerde keelgat. Heeft ze daar zelf ook nog iets over te zeggen? Ik spring voor haar in de bres. Ze werkt al veertig jaar in het onderwijs. Je schuift iemand toch niet zomaar aan de kant omdat ze ziek is? Wordt iemand die kanker heeft dan ook nog eens financieel gedupeerd? Er komt een arbeidsdeskundige bij en gelukkig kan Ilona bij ons op school blijven. Ze is en blijft mijn collega en vriendin."

Het verhaal van Carla is te lezen in de nieuwste editie van ons blad B, dat in het teken staat van naasten. Ben je benieuwd naar de andere artikelen? Word lid en ontvang blad B thuis!