Gonneke
Gonneke Maas (45) kreeg vier jaar geleden de diagnose borstkanker. Als alleenstaande moeder van twee jongens van 10 en 15 jaar oud, ging ze het behandeltraject in. Ondanks dat de borstkanker weg was, kwam ze drie jaar later in een burn-out terecht. “Na alle behandelingen was mijn agenda ineens helemaal leeg, ik viel in een zwart gat.”
“Mijn zus had de diagnose borstkanker gekregen en kwam daarom in aanmerking voor erfelijkheidsonderzoek. Er werd geen mutatie gevonden die erfelijke aanleg voor borstkanker in onze familie kon aantonen. Zes weken later kreeg ik zelf te horen dat ik borstkanker had. Op dat moment wist ik gelijk dat ik ‘all the way’ moest en dat klopte. Ik kreeg een borstsparende operatie, gevolgd door 21 bestralingen, 16 keer chemotherapie en hormoontherapie.
'Als er uiteindelijk toch een mutatie wordt gevonden, betekent dit dat mijn zoons vijftig procent kans hebben om drager te zijn'
Net als mijn zus heb ik na de diagnose erfelijkheidsonderzoek gedaan. Ook nu kwam er weer niks uit. Mijn zus en ik hebben dezelfde oncoloog. Hij zegt dat we ondanks de negatieve testresultaten, een genmutatie niet mogen uitsluiten. Nog niet alle ‘borstkankergenen’ zijn bekend. Er kan bij ons alsnog een genfoutje worden gevonden waardoor wij een verhoogd risico hebben op borstkanker. Tot die tijd is er bij ons sprake van ‘familiaire aanleg’, het zit in de familie, maar de oorzaak is niet bekend. Als er uiteindelijk toch een genfout wordt gevonden, betekent dit dat mijn zoons vijftig procent kans hebben om drager te zijn. Daar houd ik me nu niet mee bezig, ik vind dat angst een slechte raadgever is. Zolang het niet wordt aangetoond, wil ik niet dat die angst mijn leven beïnvloedt.
Tijdens mijn diagnose was ik al gescheiden en had ik net een jaar een nieuwe relatie. We hadden afgesproken er helemaal voor te gaan, ondanks dat we niet samenwoonden. Dat zorgde ervoor dat ik steeds zei dat ik het allemaal wel redde en dat alles goed ging. In het eerste gedeelte van mijn traject deden mijn vriend en ik het samen en ging hij overal mee naartoe. Maar uiteindelijk zijn we elkaar toch verloren. Ik gaf hem toen de schuld van alles. Als ik daar nu op terugkijk was dat niet eerlijk. Ik had heel sterk het gevoel dat hij er niet voor mij was, maar tijdens alle operaties en behandelingen was hij bij mij en zorgde hij voor mijn jongens.
'Door hen mee te nemen in het proces heb ik een heel sterke band met mijn kinderen gekregen'
Voordat ik kanker kreeg, waren mijn jongens om het weekend bij hun vader. Dat schema wilde ik er tijdens mijn behandelingen gewoon in houden, zodat ze ook bij mij waren. Dat deed ik bewust, ik wilde eerlijk en open zijn tegenover hen. Vooral omdat kinderen de waarheid meestal veel erger maken in hun hoofd dan dat hij daadwerkelijk is. Door heb mee te nemen in het proces heb ik een heel sterke band met mijn kinderen gekregen.
'Toen mijn zus ziek was, voelde ik me enorm machteloos'
Inmiddels heb ik borstkanker van beide kanten gezien, als patiënt en als naaste. Ik was er voor mijn zus toen ze ziek werd en steunde haar daar waar dat kon. Gelukkig gaat het nu weer goed met haar. Toen ze de behandelingen achter de rug had, was ik zelf aan de beurt. Hoewel ik me als naaste enorm machteloos voelde, verwachtte ik tijdens mijn eigen ziekzijn dat ik van iedereen hulp zou krijgen. Maar zo werkt dat niet.
Tijdens mijn behandelingen ging ik altijd tip top in orde naar het ziekenhuis, alsof er niks aan de hand was. Toen mijn haar weer ging groeien, zag ik er gelijk weer uit als de oude. Dus mensen dachten: ‘Oh, daar is ze weer’. Maar eigenlijk begon het voor mij toen pas. Ik vond het lastig mijn littekens te accepteren, daarom ging ik tijdens de bestralingen en chemokuren al naar een medisch psycholoog. Mijn behandeltraject is een enorme achtbaan geweest. Elke keer als ik het ziekenhuis uitliep, had ik al een nieuwe afspraak voor een scan of een afspraak bij de oncoloog. Na de behandelingen was mijn agenda ineens helemaal leeg. Ik viel daardoor in een zwart gat. Het laatste wat ik op dat moment wilde was iets voelen. Ik kon er moeilijk mee omgaan dat ik, zeker ook door de hormoontherapie, vermoeid was. Vroeger deed ik zes dingen tegelijk maar dat ging niet meer.
'Door mijn burn-out ben ik meer naar mezelf gaan kijken'
Op een dag werd ik wakker en kon ik niks meer. Toen heb ik hulp gezocht bij het Helen Dowling Instituut (HDI). Deze organisatie helpt mensen en naasten na kanker hun leven terug te krijgen door psychologische begeleiding. Dankzij de hulp van het HDI en gesprekken in het ziekenhuis, ging het steeds beter met me. Ik wist dat het traject heel zwaar en moeilijk ging worden, maar ik kon er op dat moment niet meer omheen dat ik een burn-out had. Ik heb bij het HDI vooral geleerd hoe ik mijn traject moest verwerken. Door mijn burn-out ben ik meer naar mezelf gaan kijken. Dat was heel heftig, maar het zorgde er wel voor dat ik mijn verhaal wilde vertellen.
Tegenwoordig haal ik mijn kracht uit mijn kinderen. Als ik hen aankijk, weet ik weer waar ik het voor doe. De therapie biedt me ook enorm veel kracht. Het proces waar ik nu in zit is heel pittig, maar ik weet dat ik hier alleen maar beter uit ga komen. Ik hou enorm van fotograferen en heb tijdens mijn traject veel foto’s gemaakt. Daar is ‘Gonnekes Kankerboek’ door ontstaan. Dit boek laat mijn hele traject van de diagnose tot de laatste behandeling zien. Als ik daar in kijk zie ik ook veel positiviteit en dat maakt me nu gelukkig. Wat ik anderen wil meegeven, is dat alles wat je voelt, er mag zijn. Zeg het als je een slechte dag hebt, deel je klachten en vraag hulp. Je moet het zelf doen, maar niet alleen.”
Meer informatie
Meer over erfelijke/familiaire aanleg voor kanker lees je op de website Oncogen.nl. Oncogen is onderdeel van Borstkankervereniging Nederland en is er voor mensen met kanker in de familie.
Steun ons!
We steunen en inspireren mensen zoals jij door ervaringen van anderen te delen. Om dit te kunnen blijven doen, hebben we jouw financiële steun hard nodig!
