Vera
Vera Bogers (33) kreeg twee jaar geleden de diagnose borstkanker. Inmiddels is de behandeling achter de rug, maar ze merkt nog dagelijks de gevolgen.
“Mijn vriend en ik hadden al veel meegemaakt toen ik borstkanker kreeg. Nadat ze twee keer borstkanker had gehad, overleed mijn moeder uiteindelijk aan leverkanker. Daarna stierf de moeder van mijn vriend aan longkanker. We steunden elkaar, hielden elkaar vast en besloten ons te richten op de toekomst. Onze moeders hadden ons meegegeven dat ze graag wilden dat we doorgingen met ons leven en er wat moois van maakten.
We woonden een jaar in ons nieuwe huis, toen de tepel van mijn linkerborst er raar uitzag. Een beetje ingetrokken. Eigenlijk wist ik wel dat er iets helemaal niet goed was, maar ik wilde er niet aan. ‘Als ik het nou gewoon negeer, is het er niet.’ Dát werk. Pas toen ik weken later bij de huisarts zat voor iets anders, kaartte ik het aan. Kort daarna had ik de uitslag: vier tumoren in mijn borst, twee aangetaste lymfeklieren en een uitzaaiing op mijn borstbeen. Hoe kon dat nou? Zo groot waren mijn borsten niet. Het haalde me onderuit, maar ik voelde ook meteen dat ik ervoor wilde gaan.
'Omdat mijn moeder ook vrij jong borstkanker kreeg, werd er erfelijkheidsonderzoek gedaan'
Natuurlijk dacht ik ‘Waarom ik?’. Waarom was mijn vriend en mij niet gegund om onbezorgd in het leven te staan? Ik vond het ook zo erg voor mijn vader en zus, wéér kanker in de familie. Omdat mijn moeder ook vrij jong borstkanker had gehad, werd er erfelijkheidsonderzoek gedaan, maar niets gevonden. De oncoloog stelde voor om eerst chemo- en immunotherapie te doen en daarna te opereren. Eerst vond ik dat een beetje lastig, want eerlijk gezegd wilde ik die kanker zo snel mogelijk uit mijn lijf, maar na acht chemo's was er op de PET-scan niks meer te zien. De behandeling sloeg aan, yeah! Omdat ik zo jong was en de kans op terugkeer in mijn andere borst groot was, koos ik voor een dubbele amputatie met reconstructie en implantaten.
De operatie viel me heel zwaar. Ik had veel pijn, mocht zes weken lang niets doen en vond het heel moeilijk om afhankelijk van anderen te zijn. Maar goed, ook dat ging over. Ik kreeg bestraling en in juni 2019 mijn laatste immunotherapie. Sinds augustus ben ik weer fulltime aan het werk. Ik dacht dat ik dat wel even zou doen, maar het is pittig. Doordeweeks kan ik niets afspreken, ik ben gewoon te moe. Het is een vermoeidheid die ik niet kende, tot in mijn tenen. Zo nu en dan vind het moeilijk om daarmee om te gaan. Ik voel me soms bejaard, terwijl ik nog superjong ben! Dat is wel eens frustrerend.
'Ik vind het heel erg dat de kanker voor mij bepaalt dat ik nu niet zwanger mag worden'
Ik slik hormoontherapie, waardoor ik vervroegd in de overgang ben. Daardoor kan ik nu niet zwanger worden. Ik moet het zeker drie jaar slikken, voordat ik daar misschien tijdelijk mee kan stoppen om een kindje te krijgen. Ik vind het heel erg dat de kanker voor mij bepaalt dat ik nu niet zwanger mag worden. Terwijl iedereen om me heen zomaar kinderen krijgt, staat dat bij mijn vriend en mij on hold. Dat doet echt pijn, omdat ik het zo graag anders wilde. Maar goed, we hebben elkaar. Onze relatie was al goed, maar nu sterker dan ooit. Daar ben ik heel dankbaar voor. En ook voor dat het goed met me gaat. Dat is iets om heel dankbaar voor te zijn.”
Borstkanker komt het meest voor bij vrouwen in de leeftijd van 60 tot 75 jaar. Ongeveer een kwart van de vrouwen die borstkanker krijgt, is jonger dan 50 jaar. Lees meer over jonge vrouwen en borstkanker.
Steun ons!
We steunen en inspireren vrouwen zoals jij door ervaringen van anderen te delen. Om dit te kunnen blijven doen, hebben we jouw financiële steun hard nodig!
