Ariëlle
Ariëlle Krijgsman (50) had altijd al het gevoel dat zij borstkankerpatiënt zou worden. Op 45-jarige leeftijd bleek haar vermoeden waar te zijn. In het traject na haar behandelingen voelde ze zich totaal niet gehoord en werden haar klachten niet serieus genomen. Wanneer er niks meer te doen is aan de late gevolgen die ze ondervindt, kiest ze voor complementaire zorg. “Ik heb mijn keuze voor complementaire zorg besproken met mijn arts, maar daar was hij niet over te spreken.”
“Voordat ik de diagnose borstkanker kreeg, had ik last van vermoeidheid. De simpelste taken zoals de afwas waren al te veel. Begin 2016 ben ik gestopt met roken, ik had door de scheiding met mijn ex-man deze slechte gewoonte weer opgepakt maar ik was er snel klaar mee. Ik begon elke dag te wandelen, in de hoop dat ik weer wat meer energie zou krijgen. Maar het ging eigenlijk alleen maar slechter. Ik zat toen net in een nieuwe relatie. Mijn zoon en mijn inmiddels ex-vriend zeiden geregeld dat ik naar de huisarts moest gaan. Ergens wist ik dat het niet goed zat. Ik besloot daarom gehoor te geven aan hun oproep.
‘Toen ik 25 was overleed mijn moeder aan borstkanker. Sindsdien hangt er een donkere wolk boven mijn hoofd’
Voorheen liet ik om het jaar een mammografie maken, omdat mijn moeder een geschiedenis heeft met borstkanker. Vanwege mijn scheiding en de ziekte van mijn vader waar hij aan is overleden, waren deze controles op de achtergrond geraakt. Toen ik bij mijn huisarts kwam, moest ik voor de zekerheid een mammografie laten maken. Ik ben nog altijd blij dat hij zo verstandig was, deze keer was de uitslag niet goed. Ik had een tumor van anderhalf tot twee centimeter in mijn borst. Wat ik me het meest herinner van die dag is dat ik meteen op de behandeltafel werd gelegd en ze over mij praatten alsof ik er zelf niet bij was. Dat vond ik heel naar.
Toen ik 25 was overleed mijn moeder aan borstkanker. Sindsdien hangt er een donkere wolk boven mijn hoofd. Ik wist bijna zeker dat ik zelf ook borstkanker zou krijgen. Ik heb daar hulp voor gekregen waardoor het beter met me ging. Toch bleef er een onderbuikgevoel. Ik was er niet elke dag mee bezig, maar helemaal weg was dat gevoel nooit. Achteraf ben ik een soort van blij dat ik op jonge leeftijd de diagnose heb gekregen. Ik word dit jaar 50 en het voelt echt als een last die van mijn schouders af is. Alsof ik nu pas begin met leven.
‘Ik voelde vooral vanuit de maatschappij de druk dat ik gewoon verder moest gaan’
Artsen zeiden dat ik niet te licht over de behandelingen moest denken, maar dat kwam niet binnen. Ik hoefde ‘alleen maar’ een operatie en bestraling. In mijn hoofd viel het allemaal wel mee. Ik dacht echt dat doe ik wel even. Na mij operatie bleek dat ik een inwendige bloeding had en moest ik direct naar de OK. Hieraan heb ik helaas een holte met wondvocht overgehouden, wat veel pijn doet.
Toch vond ik vooral het traject na de behandelingen erg zwaar. Toen kwam pas de klap en besefte ik me wat er allemaal was gebeurd. Ik was erg vermoeid, mijn darmen waren helemaal van slag en ik had erg veel pijn. Ik voelde vooral vanuit de maatschappij de druk dat ik gewoon verder moest gaan. Ik werd in het ziekenhuis daarin niet gehoord. Er was maar één arts die vertelde over het traject na mijn behandelingen en de gevolgen daarvan.
‘Reguliere medische zorg kon mijn late gevolgen niet verder verlichten’
Ik besloot vrij snel na mijn behandelingen weer te gaan werken. Ik heb vier maanden fulltime gewerkt, totdat het mis ging. Ik heb mezelf niet de kans gegeven om mijn ziekzijn, de borstkanker van mijn moeder en het overlijden van mijn vader te verwerken. Het was op dat moment allemaal te veel. Ik kwam in een burn-out terecht en ging meteen hulp te zoeken. Nadat ik bij de mammaverpleegkundige was doorgestuurd naar de maatschappelijk werker van het ziekenhuis, hoorde ik dat ze mij niet konden helpen. Uiteindelijk ben ik bij een psycholoog terecht gekomen en volgde ik een cursus over hoe je naar jezelf kijkt. Dit heeft mij echt geholpen weer energie te krijgen.
Reguliere medische zorg kon mijn late gevolgen niet verder verlichten. Een vriendin van mij wees mij daarom op acupunctuur. Mijn acupuncturist heeft zich gespecialiseerd in acupunctuur bij oncologie. Na een paar bezoeken, had ik al baat bij die behandelingen. Mijn darmen kwamen weer op gang en mijn vermoeidheid verbeterde. Een jaar geleden zijn we begonnen met acupunctuur in mijn litteken, dat is nu helemaal soepel geworden. Daardoor kan ik weer een gewone bh aan, daar ben ik ontzettend blij mee!
‘Als ik terugkijk op mijn behandeltraject zou ik een ander ziekenhuis hebben gekozen’
Naast acupunctuur ben ik begonnen met CBD-olie. Ik had enorme last van nachtmerries en slapeloze nachten, maar door de olie niet meer. Ik heb mijn keuze voor complementaire zorg besproken met mijn arts, maar daar was hij niet over te spreken. Als ik terugkijk op mijn behandeltraject zou ik een ander ziekenhuis hebben gekozen. Op het moment dat ik de diagnose kreeg, kwam dat niet in mij op. Ik ben echt Ariëlle 2.0 geworden. Ik ben makkelijker in de omgang en doe meer voor mezelf. Die donkere wolk die altijd boven mijn hoofd heeft gehangen is weg.”
Meer informatie
Complementaire zorg betekent letterlijk aanvullende zorg. Meer informatie vind je hier.
Steun ons!
We steunen en inspireren vrouwen (en mannen) zoals jij door ervaringen van anderen te delen. Om dit te kunnen blijven doen, hebben we jouw financiële steun hard nodig!
