Na bijna 40 jaar kanker blijft Hetty (83) een optimistisch mens

Hetty Rijnders (83) heeft net een ‘niet zo goede uitslag’ achter de rug, vertelt ze. “Ik heb gehoord dat de pillen die ik slik niet meer werken”, zegt ze. Toch wil ze graag haar verhaal vertellen. Een bijzonder verhaal, want Hetty leeft al bijna 40 jaar met (borst)kanker. 

“Ik was 47 en moest me laten keuren voor een nieuwe baan. Die keuringsarts voelde iets in mijn borst en zei: ‘Laat de huisarts er even naar kijken’. Dat deed ik; de huisarts was niet meteen ongerust, maar stuurde me wel naar het ziekenhuis. Ook daar gingen niet meteen alarmbellen af. ‘Kom over drie maanden nog maar eens terug’, zeiden ze.” 

Tóch borstkanker

Toen bleek het tóch borstkanker te zijn, het is 1987. “Ik werd borstbesparend geopereerd in het UMCU, al mijn klieren werden eruit gehaald en het leek achter de rug. Ik lag drie weken in het ziekenhuis, omdat mijn drain bleef lopen. Na mijn ziekenhuisopname kreeg ik 32 bestralingen en ging ik om de drie maanden voor controle naar het ziekenhuis. Een grote belasting op mijn leven, twee dochters van 12 en 15, een werkende man en mijn eigen werk als fysiotherapeut in een verpleeghuis. Achttien jaar lang ging het prima. Ik kon alles en de controles mochten later om het jaar in de 'borstkankerbus'.” 

Toch kwam de kanker terug, 2005. “Ik zag een klein rood pukkeltje, het leek niets. De chirurg die mij toen behandelde, een oude rot in het vak, herkende ‘het pukkeltje’ direct als een uitzaaiing op de huid. Hij vroeg of ik het goed vond dat aankomende artsen er naar mochten kijken, dit kwam namelijk niet vaak voor en wordt meestal niet herkend als een uitzaaiing. Ik ging opnieuw de molen in. Eerst chemo, wat ik heftig vond omdat mijn haar uitviel en ik een pruik ging dragen, dit doet iets met je als vrouw. Daarna borstamputatie met plastische chirurgie, tweede Kerstdag werd ik ontslagen. Tijdens de controle, na een week, bleek dat er nog foute cellen in de borstspier zaten. Op 1 februari 2006, nogmaals geopereerd, een borstspierverwijdering. Ook na deze operaties kreeg ik bestralingen. Het herstel viel niet mee. 

Net als na de eerste keer moest ik periodiek voor controle. Niet meer in de bus, maar altijd in het UMCU en ik kreeg Arimidex. Na vier jaar, het is 2010, kreeg ik opeens een paarse plek aan mijn aangedane kant, net onder mijn oksel. Dat was schrikken, alles is toch weg aan die kant?! Twee keer geopereerd, maar het plekje was ‘niet schoon’. Na overleg ben ik doorgestuurd naar het AMC voor 8 bestralingen waarvan 4 met thermotherapie. Daarna begon ik met Tamoxifen en ging het leven weer door. Ik was inmiddels met pensioen.”

"In 2014 ontdekten ze een knobbeltje in mijn rechterborst, tijdens een jaarlijkse MRI-controle. Dit kwam volkomen onverwacht. Na de MRI ging ik naar huis met het bericht, ‘er is niets aan de hand’, maar later kreeg ik een belletje: ‘we zien een vlammetje’. Dit bleek een ander soort borstkanker te zijn. De voorgaande keren had ik een bepaald soort borstkanker, die drie keer, op zichzelf staand, is teruggekomen. Een borstbesparende operatie volgde tijdens een dagopname. Bestraling volgde en daarna aan de Anastrozole.”

Uitzaaiingen

De jaren erna verliepen rustig. “Tegen het vijfde jaar dacht ik eindelijk klaar te zijn met de hormonen, tot ik darmklachten kreeg. Via de huisarts naar het Slingeland ziekenhuis, waarna ik werd doorverwezen naar de oncoloog in het UMCU waar uitzaaiingen, van de laatste keer borstkanker, in mijn darmen en buikvlies werden geconstateerd. Deze keer geen bestralingen of operatie mogelijk, wel hormonen en periodieke controles. Na ruim een jaar sloeg de behandeling niet meer aan, en de afstand naar het UMCU was te ver voor chemo per infuus. Met een warme overdracht ben ik nu onder behandeling bij de oncoloog in het Rijnstate. Daar ben ik gestart met de chemo, weer een kale kop. Sindsdien laat ik regelmatig de tumormarker prikken, waarna de oncoloog de behandeling voorschrijft. De afgelopen jaren bestond deze uit chemopillen met Tamoxifen, een wat aparte combinatie die bij mij goed aansloeg, de tumormarker reageerde goed op deze combinatie. Tot afgelopen 8 januari. De tumormarker stijgt te snel wat aangeeft dat de combinatie niet meer werkt. In overleg met de oncoloog gestopt met de chemopillen en de Tamoxifen.” 

Genieten van het leven

“Met de oncoloog heb ik besloten om niet weer te beginnen aan bestralingen en chemotherapie, wel laat ik nog bloedprikken. Ik voel me relatief goed en heb weinig pijn. Daar ben ik blij mee. Ik geniet van het leven; ik lees graag, ik spreek af met vriendinnen en bezoek vaak mijn man in het zorgcentrum. Dat kán allemaal nog.” 

Hoe doet ze dat, zo optimistisch in het leven staan, ondanks alles? “Dat zit gewoon in mij”, zeg ze resoluut. “Ik ben iemand van ‘niet miepen’. Ik ben enig kind, mijn moeder leerde me dat je moet doorpakken!” Jammer vindt ze het dat sommige dingen lastiger worden. “Dat is natuurlijk ook mijn leeftijd”, zegt ze. “Dat ik minder makkelijk de deur uitkom omdat ik niet meer auto rijd en niet meer fiets, is weleens lastig. Maar ja, dat hebben wel meer mensen van 80 jaar en ouder. Soms zeggen mensen tegen me: ‘wat knap dat je er zo mee om kunt gaan!’ Maar dat vind ik onzin. Zo zit ik gewoon in elkaar. 

Ik hoop andere vrouwen een hart onder de riem te steken door mijn verhaal te delen, dat je met borstkanker soms ook oud kan worden.”