Judith

Vandaag, op internationale vrouwendag, delen we het verhaal van Judith van den Bosch. Tweeëneenhalf jaar geleden, Judith was 46, ontdekte ze een knobbel in één van haar borsten.

“De huisarts was niet meteen ongerust, maar stuurde me voor de zekerheid door naar het ziekenhuis. Bij het maken van de mammografie en echo, werd het stil. Toen wist ik het eigenlijk al”, vertelt ze. De uitslag van de biopt kwam na anderhalve dag: een goed te behandelen hormoongevoelige tumor. Wel groot, maar niet zo agressief. “Dus ik ging vol goede moed de behandelingen in. Helaas kon de borst niet gespaard worden.”

Verder leven met één borst

Voor een borstreconstructie had Judith niet genoeg eigen weefsel. Een implantaat zag ze niet zitten. “Daar was in die tijd enorm veel over te doen. Ik las op de website van de borstkankervereniging ervaringsverhalen van vrouwen over amputatie en sprak er ook over met iemand uit mijn omgeving. Daarna wist ik het zeker: ik liet mijn borst weghalen.”

Plat geslagen

Toch viel het Judith niet mee om vrede te sluiten met haar nieuwe lijf. “Ik kon mezelf wel in de spiegel zien, dát was niet het probleem. Maar ik vond het lastiger dan gedacht om die nieuwe realiteit te aanvaarden. Ik voelde een gemis in mijn vrouw-zijn. Dat was natuurlijk niet alleen het verlies van die borst; het was een hele stapeling van alles wat ik had meegemaakt en wat nog niet voorbij was. Je relatie verandert, ik zat ineens midden in de overgang… Ik voelde me toch - letterlijk en figuurlijk - plat geslagen.”

‘Wat een mooie vrouw’

In haar zoektocht kwam Judith een portretkunstenares tegen. “Haar werk helpt vrouwen om zichzelf weer te omarmen. Soms zijn er momenten in je leven dat je denkt: ‘dit moet ik doen’. Dit was zo’n moment. Ik nam contact op en zij heeft mij geportretteerd. Met heel eenvoudige lijnen maakte zij mijn portret. Toen het af was dacht ik: ‘Wow, wat een mooie vrouw’. Dat was zo’n fijn gevoel. Ik gun dat iedere vrouw die worstelt met haar lichaam. Daarom deel ik dit verhaal.”