Cat maakte van haar diagnose haar missie: 'Ik breng lichtpuntjes in het donker'

Als Cat op oudejaarsavond 2020 te horen krijgt dat haar borsttumor ondanks behandelingen nog steeds in haar lichaam zit, valt ze in een diep dal. In plaats van bij de pakken neer te zitten, vindt ze kracht in verbinding met lotgenoten en herdefinieerde ze haar leven. Nu begeleidt ze anderen in hun laatste fase, met een missie die voortkomt uit haar eigen ervaringen.

Het begin van de tropenjaren-extraordinaire XL

In 2020 verandert Cat’s leven volledig. Ze woont dan samen met haar man Daniel en hun twee jonge kinderen op een woonark in Vreeland. Dochter Reeva is 2,5 jaar oud en zoon Rocco slechts drie maanden wanneer ze tijdens de coronapandemie de diagnose borstkanker krijgt.

“Terugkijkend voelt het alsof we door een tropenjaren-extraordinaire XL zijn gevaren,” vertelt Cat. “Tijdens covid in 2020 ben ik moeder geworden van onze zoon en heb ik ook mijn borstkankerdiagnose gekregen.” Wat volgde, noemt ze pure survivalmodus: "Vol positiviteit en levenslust gaf ik alles om de ziekte uit mijn lichaam te verdrijven. Ik heb precies de stappen gevolgd die de behandelaars adviseerden.”

Na een periode van chemotherapie en een borstamputatie met reconstructie kreeg ze echter op oudejaarsavond een onverwachts bericht van haar chirurg. “Met het horen van de uitslag viel ik in een zwart gat. Het kwam als een shock toen ik hoorde dat de ziekte, ondanks alles wat ik volgens het boekje had ondergaan, nog steeds in mijn lichaam zat.” Haar tumor bleek niet alleen hormoongevoelig te zijn, maar ook deels triple negatief.

Boosheid

Met deze nieuwe diagnose werd een aanvullend behandeltraject gestart, met een nieuwe operatie, bestralingen en opnieuw chemotherapie. Cat noemt deze periode een dieptepunt: “Ik was zo boos, het voelde zo oneerlijk. Ik was enorm neerslachtig, bang dat het eindeloos voort zou duren, dat ik de rest van mijn leven deze zieke vrouw zou zijn.” Toch vond ze gaandeweg een uitweg door haar emoties niet langer op te kroppen. “Ik voelde de behoefte groeien om te delen. Online vond ik mijn heil in verborgen borstkankergroepen op Facebook en opende ik daarnaast een Instagram-account. Via dat account kwam ik direct in contact met lotgenoten, en dat was zo’n verademing. Ik voelde me meteen niet meer alleen.”

Hoewel ze haar behandelingen fysiek alleen moest ondergaan, gaven de contacten haar veel steun. “Het gevoel van erkenning, herkenning en gezien worden is enorm troostend geweest.”

Een bijzondere vriendschap

Onder haar lotgenoten vond Cat een bijzondere connectie met Sascha, een andere moeder van jonge kinderen. “De kinderen van ons beiden zijn nagenoeg even oud. Naast het delen van ons kankergezeur, kwamen juist ook vaak ‘gewone’ moederonderwerpen aan bod.” Toen Sascha hoorde dat haar borstkanker was uitgezaaid, bleef Cat haar onvoorwaardelijk steunen. “In haar laatste levensfase, toen haar leven in het teken stond van afscheid, hebben we gesprekken gevoerd die allesbehalve gemakkelijk waren. Ze vertelde hoe ze haar kinderen voorbereidde op het onvermijdelijke.” Op verzoek van Sascha droeg Cat de afscheidsbrief van Sascha voor aan haar kinderen tijdens de uitvaart. “Het was hartverscheurend en tegelijkertijd voelde ik me dankbaar dat ik dit voor haar mocht doen.”

Inspiratie in tijden van verdriet

Na het verlies van Sascha voelde Cat zich gebroken en ook geïnspireerd. “Een andere vriendin en lotgenoot gaf me een paar maanden na Sascha’s uitvaart het laatste zetje om me om te scholen tot uitvaartverzorger. Ze zei: ‘Doe dat nou, dan kun je mijn familie begeleiden als het ooit zover is.’”

Het verlies van een tweede dierbare vriendin anderhalf jaar later ervoer Cat als opnieuw een zware klap, al nam ze het verdriet met opgeheven hoofd. “Het verdriet is de prijs die je betaalt voor de liefde die je hebt ervaren. En hoewel die prijs ontzettend hoog is, zou ik er niets van willen missen.”

De diepe verbindingen met haar lotgenoten hebben haar niet alleen kracht gegeven, maar ook richting in haar eigen leven. “Ze hebben me laten zien hoe waardevol het is om er voor anderen te zijn in de hele kwetsbare momenten.”

Houvast, rust en vertrouwen

Cat heeft haar ervaringen omgezet in een missie. Als uitvaartverzorger begeleidt ze mensen die ongeneeslijk ziek zijn en ook hun naasten door in gesprek te gaan bij leven. “Wanneer mensen hun wensen uitspreken over hun afscheid, gaat het over de essentie, over wat écht belangrijk is. Dat raakt me, elke keer weer.”

Ze ziet het als haar taak om rust en vertrouwen te bieden. “Ik kan de dood niet wegnemen. Ik kan wel helpen door te focussen op datgene waar ze nog wel controle over hebben, om een afscheid mooi en persoonlijk te maken. Dat geeft mensen houdvast en rust, omdat ze weten dat alles wordt verzorgd zoals zij dat willen.”

Met haar werk wil Cat lichtpuntjes brengen in het donker. “Het zijn de verbindingen met anderen, de liefde en de moed die ik in hen zie, die mij blijven inspireren. Voor de lotgenoten van hun lotgenootje, dat is waar ik het voor doe.”

Wil je meer weten over Cat, kijk dan op haar site www.delaatstevaart.nl
De foto bij dit verhaal is gemaakt door Katinka van Heemert.